Nog meer trends in 2008

Gewauwel. Hannelore godbetert. Was verbaasd dat iemand durfde aanstoot te nemen aan het ondertaaltje waarin ze zingt. Wordt bijgezet bij het afval alwaar nog meer gedumpt is.

Nederlanders blijken het volk dat bewezen heeft het minst televiesbestendig te zijn. Uit den treurbuis als het ware. Aldus Henk Hofland in Knack van 24 december 2008.

Bankiers. Wie vertrouwt die mensen nog? Ze vertrouwen elkaar nog nauwelijks.

Gerrit Kouwenaar. Raakt langzaam de grip kwijt op zijn schrijven maar weet nog goed dat de vijftigers gewoon een belangenclub vormden zonder eenheid van dichters of dichterspraktijk.

Henk Hofland nogmaals. “Van de val van de Muur tot vandaag is het almaar beter gegaan. We hebben in een tijd van luxe geleefd. Luilekkerland. En op televisie alleen maar lachen. Lachen en dikker worden, iedereen met zijn bek vol frieten. Dit is nu misschien afgelopen.”

Zet eens een (kerst)boom op over trends

Dames en heren, het is weer zover, het einde is nabij. Alvast het einde van het jaar. Van heel wat nog meer, misschien. Vroeger was er de kerst in gekerstende tijden en dat was het dan. We zetten een boom op en hurkten er samen bij. Als het wat meeviel, viel er wat sneeuw. Stemming, meer moest dat niet zijn. Tot zover het verleden, waar het Diependaele uit put.
Het doet dit om het heden te begrijpen en naar de toekomst te zien.
Dit tijdgewricht loopt niet langer vol van stille nacht en zo maar moet het hebben van trends. Waar gaat het met ons naar toe?

Een eerste trend was te vatten in het federaal wanbeleid in België. Daar botste de zelfgenoegzaamheid van de ene tegen die van de andere “gemeenschap”. U hebt het allemaal kunnen volgen in het lang en het breed in de diverse media die ons land rijk is. In de archieven van het instituut vonden we daaromtrent de volgende uitwisseling van gedachten tussen twee geleerden uit dit land:
- “Overigens is dat niet Vlaams maar Frans en dus een hardnekkig gallicisme (hou me toch eens tegen) en denk ook eens aan al die anderstaligen die NL leren en dat willen spreken en dan viespeuken ontmoeten die koffie of thee uit een tas drinken.” Uit een handtas, bij voorkeur, zo is gebleken uit onderzoek.
- “Die tas, daar ben ga ik niét mee akkoord, dat is echt Vlaams. Hollandse koppen, daar drinken wij niet uit, die doen wij enkel rollen.” Om maar te zwijgen over krantenkoppen, uiteraard.
We zien hier dus in de tekst dat het sinds 1972 of daaromtrent, toen we de eerste stap in de staatshervorming kenden en in het noorden het Nederlands tot voertaal werd, nog niet echt vooruit is gegaan met die gemeenschapsvorming. Overigens zou het sinds 1980, alweer een stap verder in de staatshervorming, volledig moeten doorgedrongen zijn tot de bevolking dat ze in het noorden voluit mag, ja zelfs moet, gaan voor de eigen taal. En wat gebeurt er? Niets. Geen uitvoeringsdecreet, geen werkgroep, geen comité of commissie of koninklijk commissaris. Inburgeringstrajecten die tot niets leiden: je stopt als regering volop geld in die trajecten, je betaalt de begeleiders, je brengt ganser volkeren de kennis en beheersing van het Nederlands bij en laat ze dan los in een land waar de plaatselijke bevolking die taal dan zelf niet beheerst.

Wie dus nog verlegen is om ontwikkelingswerk te doen, en in het buitenland niet meteen terecht kan, heeft hier nog werk voor de boeg. Hij of zij moet echter niet rekenen op overheidstoelagen.
Of toch, van de Europese Unie?
Daar nijpt echter een schoentje, nu gebleken is dat de virtualiteit helemaal geen virtus heeft, niet deugt, kortom, waardoor ons geld deels in rook is opgegaan. Ook dat was 2008.

Nog andere virtualiteiten gaan aan gebrek aan virtus de e-mist in. Sociale webstekken waren een trend in 2008 om rijk van te worden, althans virtueel (zonder een cent op zak maar wel veel op de virtuele bankrekening). Meest gekend is Facebook. Het blijkt een mooie bron van informatie voor onder meer dieven en de fiscus. Mooi? Mooi meegenomen als je zo weet waar je woont en wanneer je afwezig bent. Nodig eens een dief uit. Mooi meegenomen als je op facebook pronkt met je nieuwe Porsche en tegelijk bij de fiscus een minimum inkomen aangeeft.

Het is met andere woorden niet zomaar geboden om met trends mee te gaan. Je kan dat statistisch aanpakken en vooral verpakken en dan op de markt gooien. Dat is marketing, speculeren op kuddegeest. Ganser volkeren lopen zo mee in het rijtje over de hele wereld. Die lui van de marketing denken dat ze op die manier globaliseren. Let wel, ze zijn gewiekst, ze hebben je liggen voor je er erg in krijgt.

Het is dus geen overbodige daad even een kerstboom op te zetten over trends.

Globalisering ligt totaal op zijn gat

Bredero was een dwarskijker met visie, een soort helderziende profeet met een brilletje. Het kan verkeren, is alles wat van zijn werk in de volksmond is overgebleven. Het is veel en eigenlijk alles.
Zowat drie jaar geleden opperde het Diependaele ooit aan een klant: “Jij gaat er steeds van uit dat de economie blijft groeien. Heb je er al aan gedacht dat het ooit uit zal zijn met die groei?”. De klant vond zonder verpinken het juiste antwoord: “Daar denk ik niet aan”.
Het is op die basis dat kennisinstituten zoals het Diependaele in de kennismaatschappij een economische positie kunnen innemen.
Het Diependaele herhaalde toen aan zijn klant die zinsnede van Bredero.

Lange tijd gold dat de globalisering de verovering van de wereld betekent door Amerikaanse producten van mindere kwaliteit zoals coke, cola, Chrysler en consoorten. Ook dat is verkeerd uitgevallen en aan verkeren toe. Bredero, niet Grote Broer, is tegenwoordig alom. Straks vertrekt die Broer met stille trom uit het Café Bagdad.

Wat er wel geheel globaal en wereldomvattend is, dat is het debacle van de VS, hun schuldencrisis, hun begrotingskort, hun rommelhypotheken: ze treffen de hele wereld. Ze sleuren de hele wereld mee in hun val, die na de hoogmoed komt van de regering Vanden Bosch. (Bush, zeg maar, maar we willen dit niet zomaar en zo graag gezegd).

Nu ook de restanten van de Volksunie het verdwijnpunt naderen of voorbij zijn getrokken – als gevolg van rommelhypotheken? – krijgt het Diependaele de ene spontane sollicitant na de andere over de vloer.
Onlangs was hier een jonge historicus van tegen de veertig jaar, en we citeren, “even komen binnenwaaien om te zien of er voor hem een nieuwe uitdaging was weggelegd in het Instituut”. Dat ‘jonge historicus’ is afgemeten op basis van zijn ervaring. “Bart,” sprak dr. Diependaele hem toe, “je toekomst ligt in het Zuiden, jonge man. Te beginnen met het zuiden van ons eigen land. Vraag het je zuster maar.”
Twee dagen later viel er een mailtje in de bus vanwege en we citeren weer: Anciaux, Bert :
“Beste vrienden, binnenkort wordt het voor ons weer tijd voor een nieuwe uitdaging. Ik zal volop bouwen aan mijn eigen toekomst binnen een nieuw kader. Zou het ondertussen niet een prachtige zaak zijn dat u mijn diensten inhuurt voor onderzoek naar toekomstmogelijkheden?”.

Bij het Diependaele heeft Bert echter geen vrienden. Elders misschien nog wel een paar, waaronder zijn eigen vader. Bovendien wijst niets in zijn curriculum op enige voeling met de toekomst vanuit het verleden of omgekeerd.

Tussendoor kwam er een voldoende gefrankeerde brief via de Post binnen, afgestempeld in Izegem. Reeds na twee zinnen werd dit schrijven zonder gevolg en zonder antwoord geklasseerd. Stel u voor: “Zeer hooggeleerde dokter Diependaele”, zo begon het. Wat hoog gegrepen voor iemand uit Izegem maar toch, foutloos, geen spellingfout tussen te krijgen. Het ging echter verder en eigenlijk ver genoeg tot veel te ver: “In mijn vorige hoedanigheid van Minister der Noord-Belgische regering heb ik meermaals het genoegen gesmaakt kennis te nemen van uw bevindingen in diverse aangelegenheden”. Dit klopt langs geen kanten. Die man uit het ver westelijke Izegem heeft nooit ook maar een statistische studie besteld bij het Diependaele. Hij ging altijd steevast bij concurrent Censydiam. Vandaar het gevolg dat we aan dit schrijven hebben voorbehouden.

Op een dag echter schrok het hele instituut zich een aap in stilte in de mouw. Niemand minder dan Condy Rize kwam hier binnen gewandeld – tussen twee opdrachten door – om voor haarzelf en haar opdrachtgever, hoger genoemde Vande Bosch, een kandidatuur in te dienen als vorser, annex spreker verbonden aan het Diependaele. Beginwedde 10.000 dollar. Niemand in het Instituut heeft ook maar een seconde laten blijken deze dame met haar vreemde tongval te kennen.

Hoe moet het nu verder? Misschien nemen de Chinezen wel de globalisering over en worden de producten nog goedkoper, smaaklozer, bedreigender voor de volksgezondheid (zoals coke cola) en ondermijnender voor de mensheid. Het Instituut werkt volop aan een studie in die zin en die richting.

De volgende

Uit recent onderzoek uitgevoerd aan het Diependaele Instituut is gebleken dat wat we nu meemaken al meer dan 20 jaar ligt te broeden. Wat maken we dan wel mee? Het vertrouwen is zoek, ditmaal tussen bankiers onderling en vanwege hun klanten. Hoe is het zover kunnen komen?
In 1986 is de algemene afbraak van de welvaartstaat begonnen. Dat was het werk van de beleidsvoerders. Uiteraard deden ze dat in alle stilte en achter gesloten deuren. Zelf hebben ze het niet gedaan, beweren ze. Er moesten schuldigen worden gevonden. De Joden in de jaren dertig van de vorige eeuw konden er niet meer voor opdraaien. De nieuwe Joden werden Marokkanen en Turken: zij hebben het gedaan.
Dat sloeg niet meteen aan, het was een werk van lange adem. Er werd aan blokvorming gedaan, er kwam een zwarte zondag van. Later werd blokvorming vervangen door behang. Het algemeen behang werd daarbij verengd tot ons eigen behang eerst.
Het ging al aardig de goede kant uit. Maar er was meer nodig.
De vijand was al gevormd maar nog niet helemaal aanwezig. Hij diende te worden geactiveerd.
Dat is beleidstaal en betekent: maak die slapende hond nu eindelijk eens wakker! Verkoop hem wat, desnoods een trap voor zijn kont.
Die trap kwam er op 11 september 2001. Inmiddels waren we dus al begonnen aan een nieuwe eeuw met een oud zeer. Iemand van de betrokken beleidsmakers riep op 12 september van dat jaar uit: eindelijk hebben we ons Pearl Harbour.
De aanval werd ingezet. Niet op Japan, ditmaal. Japan was allang binnen. Getemd en getemperd, een eiland in de vaart der kapitalistische volkeren.
Nee, nu werd de aanval ingezet op het café Bagdad.
Er werd een legende geschapen, een leugen in het leven geroepen: in de kelder van het café liggen massavernietingswapens. Deze laatste werden massaal ingezet om het café binnen te vallen, gewelddadig over te nemen en te doorzoeken. Er lag niets. Maar ganser volkeren werden nu tot vijand uitgeroepen. Of tegen elkaar opgezet.
Al die willen te kaperen varen, in dit geval te vliegkaperen, moeten mannen met baarden zijn. Er werd er een gevonden, in een Platonische grot ergens in Afghanistan.
Vervolgens pompte Grote Broer al zijn geld in dat café zonder bier. Hij was dra gedoemd tot de bedelstaf en ging aankloppen bij het Gele Gevaar(te), de Chinese draak. Eerder was Grote Broer al komen aankloppen in het Avondland maar ving daar bot. In het Avondland hadden ze goed geluisterd naar Rondas, op radio Klara. Daar werd de hele opzet uit de doeken gedaan. Elke zondag, gedurende de hoogmis. Net na de radiomis op radio 1.
Het geld van het Gele Gevaar volstond echter niet. Daarop werd het bankensysteem ingeschakeld. Daar lagen nog wat rommelkredieten te rotten: geen gezeik, iedereen rijk? Deze boodschap was vertaald in: rijk of niet rijk, ieder zijn eigen huis.

Toen is alles uiteraard misgegaan. Colin Powell had het al door en was afgetreden. Tony Blair, Grote Broers schoothondje, moest vroegtijdig de plaats ruimen. België staat op barsten. Leterme, een naam die zowat het einde betekent, kreeg alle vertrouwen en niets voor mekaar.
Obama won de verkiezingen bij Grote Broer. Ons geld is niet veel meer waard. Iedereen heeft het inmiddels begrepen.
De volgende kan er nu aan beginnen. Opruimen, heropbouwen en dat alles zonder een cent. Het worden gouden tijden voor doe-het-zelvers. Verder dan dat valt er momenteel niet in de toekomst te kijken.

Berg van barmhartigheid, hoop op leven

Nu nog zijn alle ogen gericht op de zopas nieuw verkozen Amerikaanse president, een voorzitter dus, Barak Hoessein O. O wie, Obama, juist, het is vandaag 6 november 2008.
Het Diependaele kijkt mee en laat vervolgens de blik naar rechts afdwalen.

Twee blekere bleekgezichten vallen meteen op: mevrouw Paling en de heer Debosch. De eerste was kandidaat ondervoorzitter van het land en werd na een operatieve verwijdering van de staart om schoonheidsredenen Palin. Een palindroom, zo is gebleken.
Kleinmoedig verklaart ze dat de nederlaag van haar runningmaker, Mc Cain, niet haar schuld is. Je zou voor minder gaan denken dat zij, de volbloed schijnheilige, er de volle schuld van treft. Haar treft inderdaad schuld maar ze weigert die te dragen. Je zou voor minder geneigd zijn tot zingen, je wordt er inderdaad bloedlyrisch van. Doch dit is niet de plaats daartoe, de badkamer is dat wel.

De overheidsschuld van de VS, 700 triljoen dollar, is dan weer volledig op het conto van de heer Denbosch te schrijven. Hij is de aftredende voorzitter. De club die deze handpop bedient treft inderdaad geen schuld. Ni vu, ni connu, zegt een Frans gezegde.

Het Diependaele durft dit in twijfel trekken. Je krijgt ze namelijk te zien op het internet, op www.newamericancentury.org.

Century? Een eeuw lang dit soort geknoei op wereldvlak? Het vierde Rijk?
Het is uit. Het is zo afgelopen.

De handpop Denbosch kan nu worden opgeborgen in de poppenkast van de geschiedenis.

Mevrouw Paling zal haar weg naar Alaska door de ijswoestijn wel vanzelf aanvatten.

Gaat Caroline Gennez te bed?

Een medewerker van het Diependaele was van plan naar het Spa congres te trekken. U weet wel, de socialistische partij maar dan anders.
Hij werd echter geplaagd door een verkoudheid met neiging tot griep en diende die dag het bed te houden.
Toen hij daaruit opstond, was het een dag later. Hij had nog net, met een half oog, het beeldverslag op de teevee gezien. Het zag er allemaal reuze uit, zo te zien. Dat bleek niet toen hij twee dagen later, gezond en wel, de kranten erop nasloeg.

Spa heeft het niet makkelijk, dat weten we. De spirit is eruit, het bruist er dus wat minder. Die spirit heet nu namelijk anders. Bij een koppel waarvan een van de partners plots een ander wordt, het zou vlug eindigen in een scheiding. Maar het kartel SpaSpirit bestaat alsnog, zij het met een andere naam in de staart. De moeilijkheid ligt elders. Bij de kiezer. En ook wel bij de basis, die bij de laatste federale en de jongste gemeenteraadverkiezingen niet geraadpleegd werd noch ingezet.

Vele amateurdeskundigen kwamen daarin aan het woord en de meningen waren convergent: de voorzitster staat er dan wel, maar haar partij uit het slop halen is er niet bij. Hoe dat zou komen? Volgens de een zou Mevrouw Gennez, die inmiddels domicilie heeft gekozen te Mechelen, er beter aan doen plateau- in plaats van plattte zolen te dragen. Iets doen aan haar uitstraling, dacht nog een ander dilettantdeskundige. Alles wel beschouwd en samengevat diende Mevrouw Gennez, voorzitster van Spa, eigenlijk dringend bij Procustes te bed gaan.

Menig lezer zal nu rode oortjes krijgen, sommigen van het bellen met de achterban en met de Spa-bestuursleden. Dat komt omdat ze niet weten wie Procustes is. Die man was de uitvoerder van de middelmaat. De mens is het middelpunt én de maat van alles. Daartoe moet hij op maat worden gemaakt. Die maat heet de middelmaat. Het instrument waarmee Procustes zijn taak uivoerde, was een bed. De mens ging erop liggen en al wat erover hing, hakte Procustes af. Wat ontoereikend bleek, rekte hij op.

Voorlopig kunnen we hier alvast uit besluiten dat nogal wat media de middelmaat genegen zijn. Daarenboven, en dat mag al wat meer verontrusten, blijkt nog maar eens hoe alles tot beeld wordt herleid. Omdat dit toch niet veel woorden behoeft, staat hierbij een bewerkte afbeelding van de Spa Voorzitster. Dat mag genoeg zeggen.

Maar of we daarmee genoeg gezegd hebben?

Nog even dit: Canvas, het teeveekanaal met duiding voor de meerwaardezoeker, zou in een uitzending van Panorama een boekje opendoen over het dossier van de Oosterweelverbinding. Daarvoor gingen ze te rade bij een deskundige, die hen aanraadde het gedeelte communicatie van het project tegen het licht te houden. Hij wist ook wel waarom.
Panorama heeft dit niet uitgezonden. Maar het is toch uitgelekt, alle censuur ten spijt: de communicatieopdracht, toch meteen goed voor een overheidsopdracht in opdracht van de Vl. Regering, is niet toegewezen volgens die procedure. Dan weet de welingelichte burger meteen wie hier met de centen is gaan lopen: Noël Slangen en zijn Kuil.

CD&V kamerlid Hendrik Bogaert doet een voorstel

Geen gerommel in de marge, geen discussies over de plantentuin van Meise. Volgens Hendrik Bogaert, begrotingsdeskundige van CD&V in de federale Kamer van volksvertegenwoordigers en burgemeester van Jabbeke, heeft het Belgische model zoals het tot nu bestaat zijn nut bewezen.
’Maar een beetje bevoegdheden en een beetje geld overhevelen biedt geen perspectief. Vandaag is het tijd voor een nieuw België’, klinkt het. Dat kan enkel door de platgetreden paden te verlaten.

Het uitgangspunt voor de CD&V’er is dat Vlaanderen en Wallonië veel beter kunnen. De twee deelstaten moeten ’West-Europese tijgers’ worden. ’Ik weet dat het vandaag misschien een beetje pathetisch klinkt om te verklaren dat Wallonië wereldklasse is, maar ik geloof erin.’

De voorbije drie maanden werkte hij samen met een medewerker een 45 pagina’s tellend plan uit. Gisteren, op 26 september 2008 stelde hij het voor.

De federale staat – die hij Personele Unie noemt - wordt in dat plan volledig uitgekleed. Op Justitie, Binnenlandse Zaken, Defensie en Buitenlandse zaken na zouden alle bevoegdheden verhuizen naar Vlaanderen en Wallonië. De koning blijft het bindmiddel tussen die twee sociaal-economisch autonome deelstaten.

Samen met de bevoegdheden wordt ook een pak middelen overgeheveld. De Personele Unie zou nog slechts 13,1 miljard euro beheren. Dat geld moet vooral komen uit accijnzen, roerende voorheffing en douanerechten. Vandaag is de begroting van de federale overheid en de sociale zekerheid goed voor 114,2 miljard.

De gewesten nemen niet alleen bevoegdheden zoals Sociale Zekerheid, Arbeid, Financiën, Gezondheid en Economie over, maar ook de inkomsten uit de personenbelasting, de vennootschapsbelasting, de sociale bijdragen en de BTW-inkomsten. Vlaanderen ziet daardoor zijn uitgaven van 22,5 naar 81,8 miljard groeien.
Omdat de inkomsten tot 88,7 miljard zouden kunnen toenemen, kan Vlaanderen een overschot van 6,9 miljard euro boeken. In Wallonië zouden de middelen van 14,5 naar 53,5 miljard stijgen. Daartegenover staan echter slechts 47,6 miljard euro ontvangsten. De staatsschuld wordt ook verdeeld. De Personele Unie houdt nog een derde van de staatsschuld over (85,7 miljard euro). Vlaanderen neemt 115,6 miljard schuld over, Wallonië 64,9 miljard.

De verregaande regionalisering is maar een deel van het verhaal. In ruil stelt Bogaert de oprichting van een herstelfonds voor. Wallonië zou daaruit een eenmalige bijdrage van 34 miljard krijgen. Het gaat om nog vier jaar de huidige jaarlijkse transfer van 6 miljard euro, met daarboven nog eens vier jaar lang een solidariteitsoverdracht van 2,5 miljard euro per jaar. Nadien is het wel definitief gedaan met de transfers.
De middelen uit het herstelfonds mogen volgens de CD&V’er niet versnipperd worden over de intercommunales, zoals de voorbije decennia met de Europese steun is gebeurd.
’Het huidige Waalse herstelplan, het zogenaamde Marshallplan, is een stap in de goede richting’, stelt hij. ’Maar het volstaat niet om een grote sprong voorwaarts te maken.’ Want Wallonië kan beter, daar is Bogaert van overtuigd.
Hij geeft in zijn plan meteen ook een aantal ideeën hoe de jaarlijkse solidariteitsoverdracht van 2,5 miljard kan worden aangewend. ’De sociale bijdragen zouden bijvoorbeeld met 18 procent kunnen dalen, het tarief van de vennootschapsbelasting kan worden verlaagd van 34 tot 8 procent of de pensioenen kunnen met 40 procent verhogen.’

’Uiteraard is het aan Wallonië zelf om te beslissen hoe het dit geld zal besteden’, stelt Bogaert. ’Maar het gewest zou met de 2,5 miljard bijvoorbeeld de sociale bijdragen met 5 procent kunnen doen dalen, het tarief in de vennootschapsbelasting tot 24 procent verminderen, de pensioenen met 5 procent doen stijgen en de uitgaven voor onderzoek en ontwikkeling met 437 miljoen opkrikken.’
Bogaert ligt niet echt goed bij de CD&V-partijtop. Ondanks een uitstekend verkiezingsresultaat in 2007 was hij de enige lijsttrekker die niet beloond werd.
Hij benadrukt dat het om een persoonlijk voorstel gaat dat uit zijn eigen overtuiging is ontstaan. ’Ik volg de begroting. Ik zie de cijfers. Als ik dit niet meer kan doen, moet ik uit de politiek stappen.’
Het plan is niet te nemen of te laten. ’Het is een startschot waarover kan worden onderhandeld. Maar als we niets doen, bloedt de federale kas leeg en blijft in Vlaanderen en Wallonië het status-quo behouden . Dat is misschien goed, maar er is veel meer potentieel. Indien men toch wil beginnen onderhandelen met een wit blad, staan in dit plan een aantal bruikbare concepten’, besluit Bogaert.

ad West-Europese tijgers: Het spreekt vanzelf dat op dat ogenblik de symbolen ‘leeuw’ en ‘haan’ respectievelijk voor Noord en Zuid-België achterhaald zullen zijn en vervangen zullen worden door genoemde tijger.

ad status quo: Het omgekeerde is evengoed waar: als het status quo wordt behouden, bloedt de federale kas leeg.

(Dit artikel verscheen eerder in De Standaard en onze medewerker Frank De Vos heeft het opgepikt, met de bedoeling om het alsnog aan de vergetelheid te ontrukken. Het is in het licht van de onderzoeksdoelstellingen van dit instituut aangevuld met aanvullende gegevens en een foto van betrokkene)

Nieuwe medewerkers

Het Diependaele zoekt in zijn doorstart naar nieuwe medewerkers. Met het oog op het verleden is het dan ook verheugd de historicus tevens manager Frank De Vos in zijn kader op te nemen.
Een eerste bijdrage van zijn hand volgt dra.

Zal het kapitalisme zichzelf opheffen?

We moeten deze vraag durven stellen. Het kan ons weerbaar maken maar bovenal kunnen we dan voorzorgen nemen. Door bijvoorbeeld ons kapitaal tijdig en via het internet te verhuizen, te versluizen zelfs, naar een van die landen waar het kapitalisme niet meteen zal verdwijnen.

Het is overigens niet mathematisch zeker of het zal verdwijnen. Wel mathematisch zeker is bijvoorbeeld dat Jean-Pierre Rondas eerlang zal worden gedwongen tot aftreden met pensioen en dat zijn programma, het enige dat denkverhelderend werkt, voorgoed zal verdwijnen.
Il ne faut pas penser, il faut dépenser!

Kortom, als het kapitalisme zichzelf zal opheffen, zal dat in anderhalve zin in het radionieuws worden meegedeeld en in een halve kolom in de krant.

Hoe meer geld er in omloop is, hoe minder het waard is. Dat is een. Het is de achillespees van het kapitalisme.

Hoe meer manager (overtreffende trap van onager, op dezelfde denkverhelderende wijze uit te spreken) een bankier wordt, hoe minder hij te vertrouwen valt. Dat is twee.

Nu dus doen deze twee verschijnselen zich gelijktijdig voor.

Ad een: Geld in omloop holt zichzelf uit. In de beperking blijkt het genie maar evengoed de geldwaarde.
Gelukkig is er de laatste tijd weer zoveel geld in rook opgegaan. In Frankrijk, bij de Société générale, het werk van een man (zie foto), misschien wel een genie, zie hoger. Hij moet hier echter voor boeten omdat het zijn geld niet was.
In het café Bagdag is ook heel wat geld gepompt om dan in het vuur van de strijd in rook op te gaan. De begroting van de eigenaar van het café, de NV VS, naamloze vennootschap der verenigde staten, van Amerika uiteraard, vertoont een tekort van 700 triljoen dollar.
Ondanks de correctie van het systeem is de inflatie vrij hoog uitgevallen.

Het systeem klopt dus niet meer!

Op basis van de gegevens die overvloedig voorhanden zijn en middels de verwerking ervan in statistieken volgens rigoreuze methoden, zou het Diependaele dan ook geneigd zijn de opheffing van het kapitalisme door zichzelf, en niet door de revolutionaire krachten van het communisme, in het vooruitzicht te stellen.

Het zal echter niet overal tegelijk ineenstorten en verdwijnen. Bijvoorbeeld niet in China. Of in Cuba? Wordt vervolgd.

Herstructurering van het Diependaele Instituut

Na een grondige bezinning en om de impact van de geldcrisis op de kenniseconomie vóór te zijn, heeft het Diependaele Instituut besloten en beslist het zich niet langer in te laten met methodiek en statistiek.
Dhr. Prof. Diependaele deelt dit mee met pijn in zijn statistiekershart.

Enkele medewerkers uit de afdeling statistiek herscholen of herschoolden zich in de financiële doorlichting. Op het einde van de cursus, elke dag, scherpen ze hun zintuigen in een groepsbubbelbad. Zeg maar een gewenningskuur om in hun toekomstige omgeving, voornamelijk de financiëledienstenindustrie, te kunnen meedraaien.
De andere medewerkers uit de afdeling statistiek werken nu ofwel in federale ministerkabinetten of, en het zijn er twee, ondertekenen ze de nieuwe taak en doelstellingen van het Diependaele.

Op de afdeling methodiek stappen alle medewerkers mee in het nieuwe verhaal. Alles immers heeft methode nodig.

Wat is nu de nieuwe taak van het Diependaele?

Eerst dacht het instituut zich in te schrijven in de strijd tegen de doping in de sport, toch ook een vorm van vervalsing. Maar daar hebben alle spelers al een stevige positie ingenomen en beheersen ze het hele veld.
Toen brak eindelijk de kredietcrisis door en kon de Belgische federale schijnregering eindelijk met daden en pakken centen, juist, uitpakken.
De eerste minister en voormalig minister president rent nu van Utrecht over Brussel naar Luxemburg over Brussel naar Parijs en dan naar Reykjavik om bankbranden te blussen. De redding van het vaderland ligt inmiddels in goede handen bij Mijnheer Peeters, minister president.

In dit vaarwater, of juister gezegd, in deze vaarlucht, kan het Diependaele twee kanten uit: zich ontfermen over de slachtoffers, zeg maar M. Lippens, J-P Voltron, H. Verwilst of nog Miller en consoorten. Dan zou het instituut aan stervensbegeleiding doen of nog de praktijk van de ontsterving aanleren. Maar dat is afrekenen met het verleden terwijl het Diependaele de toekomst wil berekenen.

Is er nog een toekomst? Ja, in zover we lessen trekken uit het verleden. Niet het verleden op flessen trekken, let wel. Ook die sector, folklore, toerisme, erfgoed zit niet op het Diependaele te wachten. Daarom richt het zich toekomstgericht tot het verleden en verledengericht naar de toekomst.

Het heet dan ook voortaan volledigheidshalve Diependaele Instituut voor doorlichting van het verleden en voorlichting van de toekomst.

Een eerste rapport is al in de maak en zal op deze plaats in extenso en in afleveringen verschijnen.