Berg van barmhartigheid, hoop op leven

Nu nog zijn alle ogen gericht op de zopas nieuw verkozen Amerikaanse president, een voorzitter dus, Barak Hoessein O. O wie, Obama, juist, het is vandaag 6 november 2008.
Het Diependaele kijkt mee en laat vervolgens de blik naar rechts afdwalen.

Twee blekere bleekgezichten vallen meteen op: mevrouw Paling en de heer Debosch. De eerste was kandidaat ondervoorzitter van het land en werd na een operatieve verwijdering van de staart om schoonheidsredenen Palin. Een palindroom, zo is gebleken.
Kleinmoedig verklaart ze dat de nederlaag van haar runningmaker, Mc Cain, niet haar schuld is. Je zou voor minder gaan denken dat zij, de volbloed schijnheilige, er de volle schuld van treft. Haar treft inderdaad schuld maar ze weigert die te dragen. Je zou voor minder geneigd zijn tot zingen, je wordt er inderdaad bloedlyrisch van. Doch dit is niet de plaats daartoe, de badkamer is dat wel.

De overheidsschuld van de VS, 700 triljoen dollar, is dan weer volledig op het conto van de heer Denbosch te schrijven. Hij is de aftredende voorzitter. De club die deze handpop bedient treft inderdaad geen schuld. Ni vu, ni connu, zegt een Frans gezegde.

Het Diependaele durft dit in twijfel trekken. Je krijgt ze namelijk te zien op het internet, op www.newamericancentury.org.

Century? Een eeuw lang dit soort geknoei op wereldvlak? Het vierde Rijk?
Het is uit. Het is zo afgelopen.

De handpop Denbosch kan nu worden opgeborgen in de poppenkast van de geschiedenis.

Mevrouw Paling zal haar weg naar Alaska door de ijswoestijn wel vanzelf aanvatten.