Het waren gemengde dagen, nu eens zo warm dat de kranten berichtten dat ons land sneller opwarmde dan de rest van de wereld. Dan weer gortig guur of grimmig grijs. Het mannetje op straat liep er onveranderd zonnig bij. Daar komt de zomer, zou je geneigd zijn te denken.
Het mannetje op straat uit Noord-Antwerpen vatte alles steeds weer bij dezelfde lurven. Hij had gisteren toch maar zijn hoed opgezet, het weer was guur. Ik kwam hem tegen op weer een onverwachte plaats. Het was 's morgens ontiegelijk vroeg en ik was op weg naar huis na een avond en nachtje doorpeigeren. Vergadering, akten ondertekenen, halfdure eden zweren, planning vervolledigen, logo ontwerpen, ontspannen bij eten en drinken, daarna op de lappen. Ik nam de tweede of derde tram naar huis en daar zat het mannetje. De dageraad was nog niet aangebroken, de Dageraadplaats lag opgebroken, daar zat hij te zomeren. Ik straalde zelf behoorlijk, in de verse dag. Het was even doorwerken geweest maar alles was verlopen in een ontspannen, speelse sfeer, gekruid met een zuiders gerecht en dito wijn. Je had ons moeten zien zitten!
Praatvaar als hij is, begon het mannetje al meteen tegen mijn vermoeide hoofd te praten. "Mij had je hier niet meteen verwacht, hé? En nee, ik ben niet weg uit het noorden van de stad. Ik dwaal gewoon wat van tram op tram."
"Al goed," antwoordde ik, "dat je het noorden niet kwijt bent." Er hing een groot straataffiche vol middellandsezeedromen voor anderhalf prikje. Misschien waren de luchthaventaksen niet inbegrepen. We keken mekaar aan en lachten. "Laat maar komen," zei het mannetje, "het komt vanzelf naar hier en het wordt geen droom, hooguit een nachtmerrie. Want daarna komt hier misschien de woestijn." De deur van de tram ging net open en een frisse bries kwam binnen piepen.
Posts
