Kapers op de prijzenkust

Twee maal op de drie keer dat er een prijs te rapen valt, hoort men steevast de journalist zeggen of schrijven: hij of zij is met de prijs gaan lopen. De prijswinnaar wordt aldus meteen afgestraft, teruggefloten, opgepakt en voorgeleid beticht van diefstal.

Tot nu toe kan het allemaal en heeft geen enkele prijswinnaar klacht ingediend wegens eerroof. Want wie is hier de dief? De journalist toch zeker.

Wat wel kan is dat zo'n journalist meteen met de handen in het haar gaat zitten, zijn hoofd te barsten legt en uitroept: wat had ik dan wel moeten schrijven, zich niet bewust van het verschil tussen taal en beeldtaal en beeldspraak. Het Frans-Grieks synoniem van dat laatste is metafoor en als we dat vrij en onbezonnen vertalen uit het Grieks betekent dit de foor van de foor. En alsof het nog niet genoeg is, hoor ik dan de journalist zuchten: beeldspraak of de truc van de foorkramer op de foor.

Met een suizend gevoel en veel lawaai valt dan ineens de eurocent.

Daarom waarschuwt het Diependaele Instituut voor statistiek en methodiek, vanuit de afdeling methodiek: let op uw woorden. Confucius is het Diependaele daarin voorgegaan maar het ontgaat ons even in welke zin dat weer was. Of was het in de zin: wantrouw de woorden of ze nemen je mee om de tuin? Wittgenstein was iets beknopter, in eerste aanleg: waarover je niet spreken kan, daarover doe je best het zwijgen toe. Hij heeft dan ook een lange tijd gezwegen. Toen hij opnieuw boven kwam, met name in Cambridge, heeft hij de rest van zijn leven nagedacht over wat taal zoal (met ons) kan doen. En dat bleek veel te zijn. Meer dan we zouden kunnen denken en veel meer dan in beeld of op de treurbuis kan worden gebracht.

Daarom dit gratis staaltje methodiek:
wik uw woorden en weeg uw beelden,
breng ze samen en laat ze spelen maar
word nooit de speelbal van uw eigen spel.

En voor de prijswinnaar: graai rustig en zonder mate

11 juni, wat nu?

Exclusief: een België-watcher over de federale verkiezingen van gisteren
Onze België-watcher was ooit Belg en kan dit binnenkort opnieuw worden. Hij is op zich en op zich alleen eigenlijk een niet-gouvernementele organisatie met satelliettelefoon, draagbare computer en alle terreinfiets. Hij houdt op zijn eentje, soms met tweeën, opiniepeilingen in een ver buitenland.
Over de federale verkiezingen van gisteren, 10 juni, was hij voor zijn doen uitermate kort:
"België heeft zoniet alles, dan toch veel: een goed draaiende economie, te veel auto's, genoeg autowegen, een federale staat, heel wat gemeenschappen en enkele gewesten. Meer moet dat toch niet zijn? Wel, het mag iets meer zijn."
De eerste paarse regering had beloofd een beter bestuur te geven aan het land. De tweede heeft dat zoveel mogelijk weer teniet proberen te doen.
"Ooit heeft de eerste Minister, Guy Verhofstadt, gezegd dat hij daarop mocht worden afgerekend. Dat is gisteren gebeurd. Maar of er nu een beter bestuur komt?"

Goed bestuur, laat u niet lijmen

Verschillende onderzoeksinstituten in binnen en buitenland volgen de gang van zaken, met name bestuurszaken, in België. Ze zijn verbonden aan hogescholen of autonoom of nog agentschappen van de Oeso, de Wereldbank of het Internationaal Muntfonds. De resultaten zijn niet meteen wwwereldkundig gemaakt maar het Diependaele Instituut, hoewel niet betrokken bij deze operatie "hou België in het bestuursoog", beschikt over de nodige andere kanalen. Samengevat is dit het Belgisch plaatje:
o De gemiddelde politicus in België, vooral in het Noorden, doet meer inspanningen, financieel en fysiek, om op de treurbuis te verschijnen dan goed te besturen. Ondervraging via het internet en van kabinet naar kabinet leert dat de gemiddelde investering 30 uur training is tegen 500 euro per uur. Of de BTW erin begrepen is, laat het antwoord meestal in het midden.
o Goed bestuur, zo meent de doorsnee politicus, is hem of haar ingebakken in de genen.
o Zijn of haar score is dan ook middelmatig tot zwak: de belastingdienst int niet alle belastingen en betaalt veel te laat terug wat hij teveel heeft ingehouden; de staatsveiligheid haalt het niveau van MI 5 in de jaren 1950 en scoort iets beter dan de contraspionagedienst van het Groot Koninkrijk maar vergaat in het niets bij de Mossad, het FBI en de CIA; justitie heeft meer weg van een ontsnappingsroute (hoe raak ik hier uit de cel? Hoe raak ik zonder veel te werken aan het eind van mijn loopbaan? Hoe raak ik zonder witte mars naar huis?) en de begrotingsdienst verschijnt tegenwoordig ook al in het nieuws.
o De gemiddelde politicus meent dat goed bestuur hem niet populairder maakt en beseft niet dat de kloof met de burger juist daar ligt en niet op de treurbuis.

Greep op het bestuur, dat wel, daar is hij of zij twee dagen per week gemiddeld mee bezig. Ook in de oppositie menen de politici dat goed bestuur gelijk staat met wurggreep op het bestuur. Internationaal heet dit de Belgische ziekte. Het volstaat dagelijks een banaan te eten.
Voorts is het goed leven in dit bananenkoninkrijk. Getuige de vele Nederlanders. Hebben ze daar dan geen goed bestuur? Veel te goed. Of: het is ook nooit goed (genoeg).