De volgende

Uit recent onderzoek uitgevoerd aan het Diependaele Instituut is gebleken dat wat we nu meemaken al meer dan 20 jaar ligt te broeden. Wat maken we dan wel mee? Het vertrouwen is zoek, ditmaal tussen bankiers onderling en vanwege hun klanten. Hoe is het zover kunnen komen?
In 1986 is de algemene afbraak van de welvaartstaat begonnen. Dat was het werk van de beleidsvoerders. Uiteraard deden ze dat in alle stilte en achter gesloten deuren. Zelf hebben ze het niet gedaan, beweren ze. Er moesten schuldigen worden gevonden. De Joden in de jaren dertig van de vorige eeuw konden er niet meer voor opdraaien. De nieuwe Joden werden Marokkanen en Turken: zij hebben het gedaan.
Dat sloeg niet meteen aan, het was een werk van lange adem. Er werd aan blokvorming gedaan, er kwam een zwarte zondag van. Later werd blokvorming vervangen door behang. Het algemeen behang werd daarbij verengd tot ons eigen behang eerst.
Het ging al aardig de goede kant uit. Maar er was meer nodig.
De vijand was al gevormd maar nog niet helemaal aanwezig. Hij diende te worden geactiveerd.
Dat is beleidstaal en betekent: maak die slapende hond nu eindelijk eens wakker! Verkoop hem wat, desnoods een trap voor zijn kont.
Die trap kwam er op 11 september 2001. Inmiddels waren we dus al begonnen aan een nieuwe eeuw met een oud zeer. Iemand van de betrokken beleidsmakers riep op 12 september van dat jaar uit: eindelijk hebben we ons Pearl Harbour.
De aanval werd ingezet. Niet op Japan, ditmaal. Japan was allang binnen. Getemd en getemperd, een eiland in de vaart der kapitalistische volkeren.
Nee, nu werd de aanval ingezet op het café Bagdad.
Er werd een legende geschapen, een leugen in het leven geroepen: in de kelder van het café liggen massavernietingswapens. Deze laatste werden massaal ingezet om het café binnen te vallen, gewelddadig over te nemen en te doorzoeken. Er lag niets. Maar ganser volkeren werden nu tot vijand uitgeroepen. Of tegen elkaar opgezet.
Al die willen te kaperen varen, in dit geval te vliegkaperen, moeten mannen met baarden zijn. Er werd er een gevonden, in een Platonische grot ergens in Afghanistan.
Vervolgens pompte Grote Broer al zijn geld in dat café zonder bier. Hij was dra gedoemd tot de bedelstaf en ging aankloppen bij het Gele Gevaar(te), de Chinese draak. Eerder was Grote Broer al komen aankloppen in het Avondland maar ving daar bot. In het Avondland hadden ze goed geluisterd naar Rondas, op radio Klara. Daar werd de hele opzet uit de doeken gedaan. Elke zondag, gedurende de hoogmis. Net na de radiomis op radio 1.
Het geld van het Gele Gevaar volstond echter niet. Daarop werd het bankensysteem ingeschakeld. Daar lagen nog wat rommelkredieten te rotten: geen gezeik, iedereen rijk? Deze boodschap was vertaald in: rijk of niet rijk, ieder zijn eigen huis.

Toen is alles uiteraard misgegaan. Colin Powell had het al door en was afgetreden. Tony Blair, Grote Broers schoothondje, moest vroegtijdig de plaats ruimen. België staat op barsten. Leterme, een naam die zowat het einde betekent, kreeg alle vertrouwen en niets voor mekaar.
Obama won de verkiezingen bij Grote Broer. Ons geld is niet veel meer waard. Iedereen heeft het inmiddels begrepen.
De volgende kan er nu aan beginnen. Opruimen, heropbouwen en dat alles zonder een cent. Het worden gouden tijden voor doe-het-zelvers. Verder dan dat valt er momenteel niet in de toekomst te kijken.

Berg van barmhartigheid, hoop op leven

Nu nog zijn alle ogen gericht op de zopas nieuw verkozen Amerikaanse president, een voorzitter dus, Barak Hoessein O. O wie, Obama, juist, het is vandaag 6 november 2008.
Het Diependaele kijkt mee en laat vervolgens de blik naar rechts afdwalen.

Twee blekere bleekgezichten vallen meteen op: mevrouw Paling en de heer Debosch. De eerste was kandidaat ondervoorzitter van het land en werd na een operatieve verwijdering van de staart om schoonheidsredenen Palin. Een palindroom, zo is gebleken.
Kleinmoedig verklaart ze dat de nederlaag van haar runningmaker, Mc Cain, niet haar schuld is. Je zou voor minder gaan denken dat zij, de volbloed schijnheilige, er de volle schuld van treft. Haar treft inderdaad schuld maar ze weigert die te dragen. Je zou voor minder geneigd zijn tot zingen, je wordt er inderdaad bloedlyrisch van. Doch dit is niet de plaats daartoe, de badkamer is dat wel.

De overheidsschuld van de VS, 700 triljoen dollar, is dan weer volledig op het conto van de heer Denbosch te schrijven. Hij is de aftredende voorzitter. De club die deze handpop bedient treft inderdaad geen schuld. Ni vu, ni connu, zegt een Frans gezegde.

Het Diependaele durft dit in twijfel trekken. Je krijgt ze namelijk te zien op het internet, op www.newamericancentury.org.

Century? Een eeuw lang dit soort geknoei op wereldvlak? Het vierde Rijk?
Het is uit. Het is zo afgelopen.

De handpop Denbosch kan nu worden opgeborgen in de poppenkast van de geschiedenis.

Mevrouw Paling zal haar weg naar Alaska door de ijswoestijn wel vanzelf aanvatten.