maandag 16 juli 2007

Terreinwinst in scheermesjesoorlog





De geschiedenis zal zich Mark Eyskens herinneren als een buitengewoon doch wat amateuristisch politicus, als gewoon hoogleraar en weekendschilder. Het Diependaele Instituut kent hem vooral als auteur en redenaar en heeft enkele zinnen in de annalen genoteerd. Hier is er zo een: economie is oorlog. Onze oorlogscorrespondenten van toen verslaan nu het bedrijfsleven.
Wie dan de oorlog verslaat? Jef Lambrecht bijvoorbeeld, die in zijn vrije tijd aan kunst doet. Is oorlog dan kunst geworden?

Dit terzijde. Het Diependaele heeft zich bij wijze van experiment om Eyskens bewering te toetsen, ingegraven in de scheermesjesoorlog. Het gaat om een strijd die wordt gestreden op het scherp van de snee, uiteraard maar vooral op lange termijn. Daarom kan het Instituut slechts een enkele man het terrein insturen. Inderdaad, een man. Oorlog is een mannenzaak en scheren ook. Onder de titel 'nog meer schering?' staat op dit blog al wat te lezen over de inzet.

De tegenstanders dan. Aan de ene kant de wat Frans lijkende Amerikaan Gilette, uitvinder van het flexibele wegwerpscheermes. Onder het motto: we worden rijk met iets dat een ander weggooit, werd hij rijk en verloor dan in de jaren 20 van vorige eeuw zijn fortuin. Hij vond het scheermesje reeds in 1903 uit. Geheel tussen haakjes: deze man was een utopisch socialist, toch zeker geen kapitalist.
Aan de andere kant de enige nog degelijke Britse industrie: Wilkinson, oorspronkelijk wapenfabrikant, later bouwer van motorfietsen en nog later van scheermessen.
Kortom, geen kleine jongens, die ook al meer dan een eeuw meegaan.

Gilette maakte oorspronkelijk een scheerapparaat met een schroef in het midden die het tweesnijdend mesje vasthield. De kop van het apparaat was dus een Janus. Wilkinson boog gewoon de twee kanten van het gilette mes samen en stak die in een kop, een ware omwenteling. Een dubbele opstelling, een lichtere en wendbare kop. Gilette dreigde van de scheerkaart te verdwijnen. Daarop werd de oorlog ontketend.

De kop van Wilkinson zit aan het apparaat vast met een systeem dat zich aan de uiterste binnenkanten van het scheermes vastzet. De pinnetjes van een Wilkinson zijn naar buiten gericht, extravert.
Om niet in het niet te verdwijnen, kopieerde Gilette het Wilkinsonmesje maar zette het vast aan het scheerapparaat met twee naar binnen gerichte, introverte pinnetjes.

Wat daarna volgde is geschiedenis. Wie was er eerst met de glijstrip? Wie bracht een tweede glijstrip aan? Wie stak er eerst een turbo in het scheermes: drie in plaats van twee (voor de prijs van vier)? Wie kwam er als eerste met het buigzaam mesje, flexoscheren werd het? Dit alles werd ondersteund met ware veldcampagnes, pardon mediacampagnes, op de kap van de verbruiker. Die zag op zowat vijf jaar de prijs van de scheerapparaten van beide kampen verdubbelen, die van de mesjes verdriedubbelen.

Enkele verbruikers gaven zich verloren en kochten een elektrisch scheerapparaat (Philips of Braun, dat zijn de oorlogmakers op dit terrein, het droge dus) of een bic wegwerpapparaat of een zonder 'bic', die ondanks de ecotaks goedkoper uitvielen.

De dappersten in heel die strijd waren traditiegetrouw de Belgen. De Romeinen hadden ons al goed gezien en ingeschat … als cultuurbarbaren. We zijn sindsdien aardig verfijnd geworden. Van alle Belgen is Delhaize de sluwste. In de rage rond de witte producten was dit merk erin geslaagd de twee soorten mesjes te laten maken en voor een derde van de prijs onder eigen merk aan te bieden. GB, later Carrefour, bracht een tijdlang een giletteachtig scheermesje onder eigen naam. Delhaize luidde een periode van gewapende vrede in.

De oorlog brak opnieuw uit toen Gilette zijn nieuwste versie lanceerde, daarin Carrefour als tegenstander kreeg en Delhaize het eigen merk uit de rekken nam. Weer werden enkele verbruikers getroffen die naar wegwerpapparaten grepen. Het jongste nieuws in het verslag van onze medewerker meldt echter een nieuwe periode van vrede. De lagekostenmagazijnen Lidl en Aldi hebben kamp gekozen. Lidl verkoopt voor een habbekrats een scheermes dat op een Gilette past, Aldi verkoopt Wilkinsoncomptabiele mesjes voor een zelfde habbekrats.

Tot zover het nieuws omtrent deze oorlog. Word vervolgd.

vrijdag 13 juli 2007

Bomspotting





Er is vroeger dan verwacht resultaat geboekt in het onderzoek naar vrachtwagens die pijlers van viaducten willen onderuit halen. Daarover later meer. Inmiddels is hier een medewerker een paar nachten zoet geweest met volgend onderzoek. Het nieuws sloeg in als een verfbom en kleurde meteen de dag van de lezer van de krant de Morgen: "Na de 65-plussers hebben jongeren onder de 25 de strengste sociale normen van alle Belgen. Dat blijkt uit onderzoek bij 1.822 personen in mei 2007 uitgevoerd door Mediapoll en Fieldforce". Het stond er te lezen op vrijdag de dertiende, meer bepaald juli van dit jaar. Dat roept en tiert om meer op zo'n ongeluksdag. Het onderzoeksbureau Pocket Marketing/nXt analyseerde de resultaten.
Tijd dus voor het Diependaele instituut om het veld op te gaan en een veldonderzoek te houden.

De meest sociale omgeving, waar Mediapoll en Fieldforce nog een braak terrein kunnen aanboren, is het openbaar vervoer. Dat bestaat uit tram, bus, trein en vliegtuig. Hoe gedragen jongeren zich daar? Ze nemen gretig het openbaar vervoer en gebruiken het vaak voor hun dagelijkse volksverhuizing. Ongeacht hoe ver ze reizen, ze nemen al gauw een middel- tot reuzengrote zak op de rug. Sommigen nemen er nog een kleine bij. Die dragen ze dan op de borst. De draagbare computer steekt soms in nog een derde tas.

Dit alles spreiden ze tentoon op een of meer andere zitplaatsen. Zelf gaan ze niet meteen met zijn allen zitten. Zowat de helft onder hen hangt tussen de rugleuning en de zitplaats voor hen. In eerste instantie spreiden ze zo hun flexibiliteit ten toon. Daarnaast zijn ze zeer bezorgd om de toekomst van de kinesitherapeuten. Deze moeten nog zowat tien jaar doorbijten en dan krijgen ze massaal doorgezakte ruggen te behandelen.
Hoe zou Herman Konings van Pocket Marketing nXt dit verwoorden: "Daar schuilt op lange termijn een sociale dimensie in het hangen van deze jongeren naar de kinesitherapeuten toe". Daar gaat het dus naartoe.
Stel, je bent een gebruiker van het openbaar vervoer, pakweg treinreiziger. Je komt in een coupé terecht met twee jongeren onder de 25 (de groep wordt in vaktermen meestal de 25- genoemd). Er is geen zitplaats meer vrij. Dan ga je toch die bagage op zijn plaats zetten en ga je toch zitten? Nee, die ene jongere die je hierbij buiten zijn of haar wil om betrekt, voelt zich op zijn plaats gezet en foetert.

Dan blijkt pas hoe de bevindingen van Mediapoll en Fieldforce verschillen van die op het terrein. In meer dan de helft van de gevallen gaat de foeterende en zelfs sputterende jongere over tot een weinig samenhangend vertoog. De toon van dat vertoog mag dan scherp zijn, op het assertieve af, het gebrek aan samenhang haalt die scherpte onderuit. Een beetje gewillig toehoorder hoort van op zijn hard bevochten en dik betaalde zitplaats, termen vallen, over en weer slingeren tussen andere woorden, als daar zijn: recht, individueel, u zou zich moeten schamen / verontschuldigen / terugtrekken en dies meer.

Een minderheidspositie bekleden dan weer de jongeren (25- m/v) die hun voeten met schoenen en al op de belendende zitplaats leggen. Bij de Lijn betalen ze daar al vlug 50 euro voor. Een duur zitje. Bij de spoorwegmaatschappij zijn ze nog lang zo ver niet, daar zit de schrik onder de treinbegeleiders er nog goed in.
Vanwaar die dure prijs? Een woordvoerder van de Lijn daarover aan de lijn: "Jongeren drijven vaak de spot. Sommigen drijven die op tot regelrechte fysieke bedreiging. Daarom hebben we lijnspotters ingezet. Zij hebben de bevoegdheid het biljet van 50 euro meteen te innen." Benieuwd welk bureau de volgende keer de bevraging mag voeren en of 1.822 personen nog als een voldoende representatief staal zal worden aangehouden.

maandag 9 juli 2007

Tijdelijk gesloten wegens omstandigheden


Dit weblog gaat voor welbepaalde tijd dicht. De personeelsleden van het Diependaele Instituut zijn gevorderd van overheidswege om mee te werken aan een onderzoek naar de drie of meer aanvallen op Belgische viaducten.
Volgens ingewijden is het geen toeval meer als drie maal op tien dagen tijd een vrachtwagen tegen de pijler van een viaduct rijdt. Mogelijke opties die onderzoek vergen zijn: Het Eigen Belang, El Quaeda, de Bende van Nijvel (deel III).
Zolang het onderzoek loopt, is er geen nieuws.