Gaat Caroline Gennez te bed?

Een medewerker van het Diependaele was van plan naar het Spa congres te trekken. U weet wel, de socialistische partij maar dan anders.
Hij werd echter geplaagd door een verkoudheid met neiging tot griep en diende die dag het bed te houden.
Toen hij daaruit opstond, was het een dag later. Hij had nog net, met een half oog, het beeldverslag op de teevee gezien. Het zag er allemaal reuze uit, zo te zien. Dat bleek niet toen hij twee dagen later, gezond en wel, de kranten erop nasloeg.

Spa heeft het niet makkelijk, dat weten we. De spirit is eruit, het bruist er dus wat minder. Die spirit heet nu namelijk anders. Bij een koppel waarvan een van de partners plots een ander wordt, het zou vlug eindigen in een scheiding. Maar het kartel SpaSpirit bestaat alsnog, zij het met een andere naam in de staart. De moeilijkheid ligt elders. Bij de kiezer. En ook wel bij de basis, die bij de laatste federale en de jongste gemeenteraadverkiezingen niet geraadpleegd werd noch ingezet.

Vele amateurdeskundigen kwamen daarin aan het woord en de meningen waren convergent: de voorzitster staat er dan wel, maar haar partij uit het slop halen is er niet bij. Hoe dat zou komen? Volgens de een zou Mevrouw Gennez, die inmiddels domicilie heeft gekozen te Mechelen, er beter aan doen plateau- in plaats van plattte zolen te dragen. Iets doen aan haar uitstraling, dacht nog een ander dilettantdeskundige. Alles wel beschouwd en samengevat diende Mevrouw Gennez, voorzitster van Spa, eigenlijk dringend bij Procustes te bed gaan.

Menig lezer zal nu rode oortjes krijgen, sommigen van het bellen met de achterban en met de Spa-bestuursleden. Dat komt omdat ze niet weten wie Procustes is. Die man was de uitvoerder van de middelmaat. De mens is het middelpunt én de maat van alles. Daartoe moet hij op maat worden gemaakt. Die maat heet de middelmaat. Het instrument waarmee Procustes zijn taak uivoerde, was een bed. De mens ging erop liggen en al wat erover hing, hakte Procustes af. Wat ontoereikend bleek, rekte hij op.

Voorlopig kunnen we hier alvast uit besluiten dat nogal wat media de middelmaat genegen zijn. Daarenboven, en dat mag al wat meer verontrusten, blijkt nog maar eens hoe alles tot beeld wordt herleid. Omdat dit toch niet veel woorden behoeft, staat hierbij een bewerkte afbeelding van de Spa Voorzitster. Dat mag genoeg zeggen.

Maar of we daarmee genoeg gezegd hebben?

Nog even dit: Canvas, het teeveekanaal met duiding voor de meerwaardezoeker, zou in een uitzending van Panorama een boekje opendoen over het dossier van de Oosterweelverbinding. Daarvoor gingen ze te rade bij een deskundige, die hen aanraadde het gedeelte communicatie van het project tegen het licht te houden. Hij wist ook wel waarom.
Panorama heeft dit niet uitgezonden. Maar het is toch uitgelekt, alle censuur ten spijt: de communicatieopdracht, toch meteen goed voor een overheidsopdracht in opdracht van de Vl. Regering, is niet toegewezen volgens die procedure. Dan weet de welingelichte burger meteen wie hier met de centen is gaan lopen: Noël Slangen en zijn Kuil.

CD&V kamerlid Hendrik Bogaert doet een voorstel

Geen gerommel in de marge, geen discussies over de plantentuin van Meise. Volgens Hendrik Bogaert, begrotingsdeskundige van CD&V in de federale Kamer van volksvertegenwoordigers en burgemeester van Jabbeke, heeft het Belgische model zoals het tot nu bestaat zijn nut bewezen.
’Maar een beetje bevoegdheden en een beetje geld overhevelen biedt geen perspectief. Vandaag is het tijd voor een nieuw België’, klinkt het. Dat kan enkel door de platgetreden paden te verlaten.

Het uitgangspunt voor de CD&V’er is dat Vlaanderen en Wallonië veel beter kunnen. De twee deelstaten moeten ’West-Europese tijgers’ worden. ’Ik weet dat het vandaag misschien een beetje pathetisch klinkt om te verklaren dat Wallonië wereldklasse is, maar ik geloof erin.’

De voorbije drie maanden werkte hij samen met een medewerker een 45 pagina’s tellend plan uit. Gisteren, op 26 september 2008 stelde hij het voor.

De federale staat – die hij Personele Unie noemt - wordt in dat plan volledig uitgekleed. Op Justitie, Binnenlandse Zaken, Defensie en Buitenlandse zaken na zouden alle bevoegdheden verhuizen naar Vlaanderen en Wallonië. De koning blijft het bindmiddel tussen die twee sociaal-economisch autonome deelstaten.

Samen met de bevoegdheden wordt ook een pak middelen overgeheveld. De Personele Unie zou nog slechts 13,1 miljard euro beheren. Dat geld moet vooral komen uit accijnzen, roerende voorheffing en douanerechten. Vandaag is de begroting van de federale overheid en de sociale zekerheid goed voor 114,2 miljard.

De gewesten nemen niet alleen bevoegdheden zoals Sociale Zekerheid, Arbeid, Financiën, Gezondheid en Economie over, maar ook de inkomsten uit de personenbelasting, de vennootschapsbelasting, de sociale bijdragen en de BTW-inkomsten. Vlaanderen ziet daardoor zijn uitgaven van 22,5 naar 81,8 miljard groeien.
Omdat de inkomsten tot 88,7 miljard zouden kunnen toenemen, kan Vlaanderen een overschot van 6,9 miljard euro boeken. In Wallonië zouden de middelen van 14,5 naar 53,5 miljard stijgen. Daartegenover staan echter slechts 47,6 miljard euro ontvangsten. De staatsschuld wordt ook verdeeld. De Personele Unie houdt nog een derde van de staatsschuld over (85,7 miljard euro). Vlaanderen neemt 115,6 miljard schuld over, Wallonië 64,9 miljard.

De verregaande regionalisering is maar een deel van het verhaal. In ruil stelt Bogaert de oprichting van een herstelfonds voor. Wallonië zou daaruit een eenmalige bijdrage van 34 miljard krijgen. Het gaat om nog vier jaar de huidige jaarlijkse transfer van 6 miljard euro, met daarboven nog eens vier jaar lang een solidariteitsoverdracht van 2,5 miljard euro per jaar. Nadien is het wel definitief gedaan met de transfers.
De middelen uit het herstelfonds mogen volgens de CD&V’er niet versnipperd worden over de intercommunales, zoals de voorbije decennia met de Europese steun is gebeurd.
’Het huidige Waalse herstelplan, het zogenaamde Marshallplan, is een stap in de goede richting’, stelt hij. ’Maar het volstaat niet om een grote sprong voorwaarts te maken.’ Want Wallonië kan beter, daar is Bogaert van overtuigd.
Hij geeft in zijn plan meteen ook een aantal ideeën hoe de jaarlijkse solidariteitsoverdracht van 2,5 miljard kan worden aangewend. ’De sociale bijdragen zouden bijvoorbeeld met 18 procent kunnen dalen, het tarief van de vennootschapsbelasting kan worden verlaagd van 34 tot 8 procent of de pensioenen kunnen met 40 procent verhogen.’

’Uiteraard is het aan Wallonië zelf om te beslissen hoe het dit geld zal besteden’, stelt Bogaert. ’Maar het gewest zou met de 2,5 miljard bijvoorbeeld de sociale bijdragen met 5 procent kunnen doen dalen, het tarief in de vennootschapsbelasting tot 24 procent verminderen, de pensioenen met 5 procent doen stijgen en de uitgaven voor onderzoek en ontwikkeling met 437 miljoen opkrikken.’
Bogaert ligt niet echt goed bij de CD&V-partijtop. Ondanks een uitstekend verkiezingsresultaat in 2007 was hij de enige lijsttrekker die niet beloond werd.
Hij benadrukt dat het om een persoonlijk voorstel gaat dat uit zijn eigen overtuiging is ontstaan. ’Ik volg de begroting. Ik zie de cijfers. Als ik dit niet meer kan doen, moet ik uit de politiek stappen.’
Het plan is niet te nemen of te laten. ’Het is een startschot waarover kan worden onderhandeld. Maar als we niets doen, bloedt de federale kas leeg en blijft in Vlaanderen en Wallonië het status-quo behouden . Dat is misschien goed, maar er is veel meer potentieel. Indien men toch wil beginnen onderhandelen met een wit blad, staan in dit plan een aantal bruikbare concepten’, besluit Bogaert.

ad West-Europese tijgers: Het spreekt vanzelf dat op dat ogenblik de symbolen ‘leeuw’ en ‘haan’ respectievelijk voor Noord en Zuid-België achterhaald zullen zijn en vervangen zullen worden door genoemde tijger.

ad status quo: Het omgekeerde is evengoed waar: als het status quo wordt behouden, bloedt de federale kas leeg.

(Dit artikel verscheen eerder in De Standaard en onze medewerker Frank De Vos heeft het opgepikt, met de bedoeling om het alsnog aan de vergetelheid te ontrukken. Het is in het licht van de onderzoeksdoelstellingen van dit instituut aangevuld met aanvullende gegevens en een foto van betrokkene)

Nieuwe medewerkers

Het Diependaele zoekt in zijn doorstart naar nieuwe medewerkers. Met het oog op het verleden is het dan ook verheugd de historicus tevens manager Frank De Vos in zijn kader op te nemen.
Een eerste bijdrage van zijn hand volgt dra.

Zal het kapitalisme zichzelf opheffen?

We moeten deze vraag durven stellen. Het kan ons weerbaar maken maar bovenal kunnen we dan voorzorgen nemen. Door bijvoorbeeld ons kapitaal tijdig en via het internet te verhuizen, te versluizen zelfs, naar een van die landen waar het kapitalisme niet meteen zal verdwijnen.

Het is overigens niet mathematisch zeker of het zal verdwijnen. Wel mathematisch zeker is bijvoorbeeld dat Jean-Pierre Rondas eerlang zal worden gedwongen tot aftreden met pensioen en dat zijn programma, het enige dat denkverhelderend werkt, voorgoed zal verdwijnen.
Il ne faut pas penser, il faut dépenser!

Kortom, als het kapitalisme zichzelf zal opheffen, zal dat in anderhalve zin in het radionieuws worden meegedeeld en in een halve kolom in de krant.

Hoe meer geld er in omloop is, hoe minder het waard is. Dat is een. Het is de achillespees van het kapitalisme.

Hoe meer manager (overtreffende trap van onager, op dezelfde denkverhelderende wijze uit te spreken) een bankier wordt, hoe minder hij te vertrouwen valt. Dat is twee.

Nu dus doen deze twee verschijnselen zich gelijktijdig voor.

Ad een: Geld in omloop holt zichzelf uit. In de beperking blijkt het genie maar evengoed de geldwaarde.
Gelukkig is er de laatste tijd weer zoveel geld in rook opgegaan. In Frankrijk, bij de Société générale, het werk van een man (zie foto), misschien wel een genie, zie hoger. Hij moet hier echter voor boeten omdat het zijn geld niet was.
In het café Bagdag is ook heel wat geld gepompt om dan in het vuur van de strijd in rook op te gaan. De begroting van de eigenaar van het café, de NV VS, naamloze vennootschap der verenigde staten, van Amerika uiteraard, vertoont een tekort van 700 triljoen dollar.
Ondanks de correctie van het systeem is de inflatie vrij hoog uitgevallen.

Het systeem klopt dus niet meer!

Op basis van de gegevens die overvloedig voorhanden zijn en middels de verwerking ervan in statistieken volgens rigoreuze methoden, zou het Diependaele dan ook geneigd zijn de opheffing van het kapitalisme door zichzelf, en niet door de revolutionaire krachten van het communisme, in het vooruitzicht te stellen.

Het zal echter niet overal tegelijk ineenstorten en verdwijnen. Bijvoorbeeld niet in China. Of in Cuba? Wordt vervolgd.

Herstructurering van het Diependaele Instituut

Na een grondige bezinning en om de impact van de geldcrisis op de kenniseconomie vóór te zijn, heeft het Diependaele Instituut besloten en beslist het zich niet langer in te laten met methodiek en statistiek.
Dhr. Prof. Diependaele deelt dit mee met pijn in zijn statistiekershart.

Enkele medewerkers uit de afdeling statistiek herscholen of herschoolden zich in de financiële doorlichting. Op het einde van de cursus, elke dag, scherpen ze hun zintuigen in een groepsbubbelbad. Zeg maar een gewenningskuur om in hun toekomstige omgeving, voornamelijk de financiëledienstenindustrie, te kunnen meedraaien.
De andere medewerkers uit de afdeling statistiek werken nu ofwel in federale ministerkabinetten of, en het zijn er twee, ondertekenen ze de nieuwe taak en doelstellingen van het Diependaele.

Op de afdeling methodiek stappen alle medewerkers mee in het nieuwe verhaal. Alles immers heeft methode nodig.

Wat is nu de nieuwe taak van het Diependaele?

Eerst dacht het instituut zich in te schrijven in de strijd tegen de doping in de sport, toch ook een vorm van vervalsing. Maar daar hebben alle spelers al een stevige positie ingenomen en beheersen ze het hele veld.
Toen brak eindelijk de kredietcrisis door en kon de Belgische federale schijnregering eindelijk met daden en pakken centen, juist, uitpakken.
De eerste minister en voormalig minister president rent nu van Utrecht over Brussel naar Luxemburg over Brussel naar Parijs en dan naar Reykjavik om bankbranden te blussen. De redding van het vaderland ligt inmiddels in goede handen bij Mijnheer Peeters, minister president.

In dit vaarwater, of juister gezegd, in deze vaarlucht, kan het Diependaele twee kanten uit: zich ontfermen over de slachtoffers, zeg maar M. Lippens, J-P Voltron, H. Verwilst of nog Miller en consoorten. Dan zou het instituut aan stervensbegeleiding doen of nog de praktijk van de ontsterving aanleren. Maar dat is afrekenen met het verleden terwijl het Diependaele de toekomst wil berekenen.

Is er nog een toekomst? Ja, in zover we lessen trekken uit het verleden. Niet het verleden op flessen trekken, let wel. Ook die sector, folklore, toerisme, erfgoed zit niet op het Diependaele te wachten. Daarom richt het zich toekomstgericht tot het verleden en verledengericht naar de toekomst.

Het heet dan ook voortaan volledigheidshalve Diependaele Instituut voor doorlichting van het verleden en voorlichting van de toekomst.

Een eerste rapport is al in de maak en zal op deze plaats in extenso en in afleveringen verschijnen.